Tweede en derde week
18 maart 2016 - Dumaguete, Filipijnen
Hoihoi :)
Wij vermaken ons nog steeds prima hier :) onze eerste placement in het ziekenhuis zit er inmiddels al weer even op; Marjolein heeft de eerste twee weken interessante operaties mee kunnen kijken op de afdeling surgery en ik heb geholpen de super schattige Filipijnse kindjes te verzorgen op de afdeling pediatrie.
Het is me goed bevallen vanwege de lieve kindjes en ouders en de top collega's natuurlijk, maar het is de laatste dagen wel erg rustig geweest. Ik wilde graag van alles doen maar er was gewoon maar heel weinig te doen. Ik heb dus met name mee mediciatie rondgedeeld, infusen nagekeken en verwijderd en wat dossiers aangevuld. Maar verder doen de ouders alle zorg ook zelf.
Ik heb nog eens met collega's gesproken over wat nou het verschil is tussen de charity patients en de patiënten met health insurance, en het zit als volgt: het verblijf, de zorg en de consulten met de arts zijn gratis. De patiënten met health insurance moeten als ze medicatie, infuusvloeistof, een infuusnaald, of ander materiaal nodig hebben en recept van de arts krijgen en dit dan zelf bij de apotheek in het ziekenhuis gaan kopen en bij ons (de verpleegkundigen) afgeven. Zo lang ze dus geen medicatie gehaald hebben krijgen ze die ook niet (behalve als er bijvoorbeeld nog wat over is van een patiënt die al naar huis is). Voor de charity patients is alles (zoals medicatie) gratis; zo lang er voorraad is. Maar Marjolein noemde al een voorbeeld van een jongen wiens onderarm gebroken was en die normaalgesproken met een operatie gezet zou worden. Maar de jongen had hiervoor geen geld dus hebben ze het zonder operatie (en alleen onder veel pijnmedicatie) moeten zetten door er flink aan te trekken en doen. Operaties moeten dus echt betaald worden. In sommige gevallen kan er wel een donatie gevraagd worden bij de overheid. Dit geldt dus in het ziekenhuis waar wij werken, en wat voor de arme bevolkinslaag is. Nu ligt een huisgenootje van ons helaas ook in het ziekenhuis; met flinke buikkrampen van een serieuze bacterie (komt vast allemaal gauw weer goed maar ze moet wel een paar nachtjes blijven voor antibiotica). Ze ligt in het beste ziekenhuis van Dumaguete en zij moet dus handje contantje alles betalen (de kamer, de onderzoeken, de medicatie, artsenbezoek etc.). Heel verschillend allemaal dus!
De laatste twee dagen op de afdeling pediatrie gebeurde er iets meer. Op donderdag mocht ik mee voor een hart echo van een jongetje van een paar maanden oud. Dit moest in een ander ziekenhuis worden gedaan. De arts (die heel aardig was) deed de echo en vertelde vervolgens heel straight to the point (nooit van een slechtnieuwsgesprek gehoord hier?) dat er een gat tussen de boezems zat en er iets mis was met de aorta wat alleen verholpen kon worden met een open hart operatie die alleen in Manilla verricht kon worden en 7 tot 800.000 pesos zou kosten. Dit kunnen de ouders nooit betalen (later hoorde ik dat zij dus waarschijnlijk om een donatie gaan vragen). Ik was dus best wel heel erg in shock, maar de ouders bleven super kalm en de verpleegkundige zocht ook geen enkel contact met de ouders om hen bijvoorbeeld te troosten. Een soortgelijke situatie deed zich voor op vrijdag waar ik mee ging om een meisje over te plaatsen naar een gespecialiseerder ziekenhuis, omdat ze een insult gehad had in de nacht en daarna niet meer bij is gekomen. In 'ons' ziekenhuis hebben ze gewoon iet de middelen en apparatuur om haar goed te verzorgen. Het was best schokkend om te zien hoe het meisje er echt maar bij lag en nergens op reageerde en daarbij dat de ouders vrij kalm waren. En ook hoe de verpleegkundige weer geen enkel contact met hen zocht en hen ook geen succes wenste of een hand gaf na de overplaatsing. Zo anders dan bij ons, waar het patiëntencontact een van de belangrijkste dingen is tijdens de opname! Hier is het heel taakgericht; iemand doet de iv medicatie, iemand de orale medicatie, iemand de onderzoekjes (bloeddruk, hartactie, urine/faeces monsters etc.) iemand het checken van de infusen... Het is natuurlijk ook lastiger om met zoveel patiënten iedereen persoonlijke aandacht te geven (30 patiënten was hier op de pediatrie rustig, terwijl op mijn stageplek in Nederland 17 het maximale patiëntenaantal was en je dan echt je handen allemaal vol hebt!). De familie is wel heel betrokken, de hele dag is er wel iemand bij (bij de kindjes maar ook op de volwassen afdeligen). En ik vroeg ook aan een collega of het bij de cultuur hoort dat ouders zo kalm blijven bij slecht nieuws, maar zij gaf juist aan dat familie meestal wel heel betrokken is en ook erg emotioneel kan zijn.
De vrijdag (een week geleden) was dus ook de laatste dag op de pediatrie: heel erg jammer om afscheid te gaan nemen van de afdeling en collega's die allemaal zo lief waren! Lieten me van allerlei Fillipijns eten proeven en ze waren ook heel geïnteresseerd in mij en onze cultuur en opleiding en dergelijke. Maar ik steek mijn hoofd nog wel eens om de hoek:)
Op woensdag en vrijdag vermaken we ons ook met boxlessen samen met onze taallerares Precious:) Heerlijk om even te sporten, al voelen we onze spieren wel na het boxen haha!
Op zaterdagochtend vorig weekend moesten we vroeg opstaan omdat we zouden gaan snorkelen rondom Apo island! We werden met een mooie boot naar drie duikplekken gebracht, waar we hebben rondgesnorkeld om van het prachtige koraal, de kleurrijke vissen en zelfs een paar zeeschildpadden te genieten :) (en helaas ook wat kwallenbeten op te lopen). En dat met een prachtig uitzicht op het eiland! We zijn helaas ondanks de waarschuwingen van onze huisgenoten en het regelmatig insmeren toch goed verbrand; een hele verraderlijke zon met die wind en het water! Maar goed, dat is inmiddels wel weer goed bijgetrokken, en het was het zeker waard! In de avond nog lekker een cocktail gedronken en een barretje in geweest waar ook wat van het ziekenhuis personeel te vinden was. Gezellig dus!
Op zondag zijn we met een van de huisgenoten naar de twin lakes geweest: twee prachtige meren op twintig minuten van Dumaguete met de bus en dan nog zo'n 13 kilometer achterop de brommer! We hebben een stuk langs de meren gelopen over een prachtig rotsachtig pad door de geweldige tropische natuur. Het deed me wel aan Oostenrijk denken, alleen dan met meer tropische natuur natuurlijk! En lekker pootje baden in de meren. Dat was genieten! Op de terugweg achterop de brommertjes hebben we genoten van het uitzicht en kwamen we allemaal Filipijnse kindjes tegen die enthousiast naar ons zwaaiden en breed lachten als we terug zwaaiden. Zo gek dat je hier zo 'speciaal' gevonden wordt! Daar hebben we nog niet echt aan kunnen wennen haha. Ook als we in Dumaguete lopen begroet jong en oud ons hartelijk en 'vechten' de tricycle chauffeurs over wie ons mee mag nemen! Ze toeteren naar ons, en lachen als we hen in het Filipijns begroeten. We worden nagekeken en soms worden er zelfs (gevraagd of ongevraagd) foto's van ons genomen.
Deze week zijn we allebei op Internal Medicine gestart. Marjolein op de spoedeisende hulp met de arts en ik op de afdeling. Ook hier zijn de collega's echt super lief en geïnteresseerd! Heel erg fijn :) en ze willen je van alles leren. De werkstructuur van de afdeling is eigenlijk hetzelfde als op pediatrie, wat wel fijn is want nu zit ik er in ieder geval al een beetje in! Alleen zijn het nu natuurlijk volwassenen, met andere ziektebeelden. Helaas kan ik ook hier de doktershandschriften niet lezen, anders had ik me tenminste wat kunnen verdiepen in de patiënten, ziektebeelden en klachten. Jammer ook dat het erg rustig is geweest; zeker de laatste dagen. Echt maar weinig kunnen doen behalve een paar medicatierondes en wat andere kleine dingen (zoals bloedglucose bepalen of bloeddruk meten). De familie is de hele dag aanwezig en doet bijna alle zorg verder zelf: wassen, katheterzakken legen, helpen bij de toiletgang, medicatie verzorgen enzovoort. Volgende week ga ik naar de dialyseafdeling, dus heel benieuwd of daar wat meer te doen is!
Verder hebben we woensdag weer geboxt en gisteren (donderdag) van een heerlijke massage genoten (ongelofelijk hoe goedkoop hier, 260 pesos, dus zo'n 5 euro voor een massage van een vol uur met thee en koekjes achteraf!) en zijn we bij ons huisgenootje in het ziekenhuis op bezoek geweest.
Nu zijn we net aangekomen bij alweer onze laatste weekendtrip; voodoo island Siquijor!! Hier blijven we tot zondag. Toen we aankwamen was het al donker, dus een grote verrassing morgen hoe alles er uit gaat zien! We hebben nog lekker wat gegeten in een super leuk tentje met toffe live muziek en zo lekker slapen (hopelijk dan met deze hitte) in de hostelkamer: allebei in het bovenste bed van een stapelbed in een 14-persoonskamer. Maar we zijn nu nog de enige hier (de rest zal wel aan het feesten zijn want er staan wel wat spullen).
De tijd gaat echt zo snel! Maar we genieten zo ontzettend van de prachtige Filipijnen, het heerlijke eten en de lieve mensen.
Foto's volgen wel weer als we weer thuis (in Dumaguete) zijn :)
Heel veel groetjes, knuffels en liefs, Meike!
Wij vermaken ons nog steeds prima hier :) onze eerste placement in het ziekenhuis zit er inmiddels al weer even op; Marjolein heeft de eerste twee weken interessante operaties mee kunnen kijken op de afdeling surgery en ik heb geholpen de super schattige Filipijnse kindjes te verzorgen op de afdeling pediatrie.
Het is me goed bevallen vanwege de lieve kindjes en ouders en de top collega's natuurlijk, maar het is de laatste dagen wel erg rustig geweest. Ik wilde graag van alles doen maar er was gewoon maar heel weinig te doen. Ik heb dus met name mee mediciatie rondgedeeld, infusen nagekeken en verwijderd en wat dossiers aangevuld. Maar verder doen de ouders alle zorg ook zelf.
Ik heb nog eens met collega's gesproken over wat nou het verschil is tussen de charity patients en de patiënten met health insurance, en het zit als volgt: het verblijf, de zorg en de consulten met de arts zijn gratis. De patiënten met health insurance moeten als ze medicatie, infuusvloeistof, een infuusnaald, of ander materiaal nodig hebben en recept van de arts krijgen en dit dan zelf bij de apotheek in het ziekenhuis gaan kopen en bij ons (de verpleegkundigen) afgeven. Zo lang ze dus geen medicatie gehaald hebben krijgen ze die ook niet (behalve als er bijvoorbeeld nog wat over is van een patiënt die al naar huis is). Voor de charity patients is alles (zoals medicatie) gratis; zo lang er voorraad is. Maar Marjolein noemde al een voorbeeld van een jongen wiens onderarm gebroken was en die normaalgesproken met een operatie gezet zou worden. Maar de jongen had hiervoor geen geld dus hebben ze het zonder operatie (en alleen onder veel pijnmedicatie) moeten zetten door er flink aan te trekken en doen. Operaties moeten dus echt betaald worden. In sommige gevallen kan er wel een donatie gevraagd worden bij de overheid. Dit geldt dus in het ziekenhuis waar wij werken, en wat voor de arme bevolkinslaag is. Nu ligt een huisgenootje van ons helaas ook in het ziekenhuis; met flinke buikkrampen van een serieuze bacterie (komt vast allemaal gauw weer goed maar ze moet wel een paar nachtjes blijven voor antibiotica). Ze ligt in het beste ziekenhuis van Dumaguete en zij moet dus handje contantje alles betalen (de kamer, de onderzoeken, de medicatie, artsenbezoek etc.). Heel verschillend allemaal dus!
De laatste twee dagen op de afdeling pediatrie gebeurde er iets meer. Op donderdag mocht ik mee voor een hart echo van een jongetje van een paar maanden oud. Dit moest in een ander ziekenhuis worden gedaan. De arts (die heel aardig was) deed de echo en vertelde vervolgens heel straight to the point (nooit van een slechtnieuwsgesprek gehoord hier?) dat er een gat tussen de boezems zat en er iets mis was met de aorta wat alleen verholpen kon worden met een open hart operatie die alleen in Manilla verricht kon worden en 7 tot 800.000 pesos zou kosten. Dit kunnen de ouders nooit betalen (later hoorde ik dat zij dus waarschijnlijk om een donatie gaan vragen). Ik was dus best wel heel erg in shock, maar de ouders bleven super kalm en de verpleegkundige zocht ook geen enkel contact met de ouders om hen bijvoorbeeld te troosten. Een soortgelijke situatie deed zich voor op vrijdag waar ik mee ging om een meisje over te plaatsen naar een gespecialiseerder ziekenhuis, omdat ze een insult gehad had in de nacht en daarna niet meer bij is gekomen. In 'ons' ziekenhuis hebben ze gewoon iet de middelen en apparatuur om haar goed te verzorgen. Het was best schokkend om te zien hoe het meisje er echt maar bij lag en nergens op reageerde en daarbij dat de ouders vrij kalm waren. En ook hoe de verpleegkundige weer geen enkel contact met hen zocht en hen ook geen succes wenste of een hand gaf na de overplaatsing. Zo anders dan bij ons, waar het patiëntencontact een van de belangrijkste dingen is tijdens de opname! Hier is het heel taakgericht; iemand doet de iv medicatie, iemand de orale medicatie, iemand de onderzoekjes (bloeddruk, hartactie, urine/faeces monsters etc.) iemand het checken van de infusen... Het is natuurlijk ook lastiger om met zoveel patiënten iedereen persoonlijke aandacht te geven (30 patiënten was hier op de pediatrie rustig, terwijl op mijn stageplek in Nederland 17 het maximale patiëntenaantal was en je dan echt je handen allemaal vol hebt!). De familie is wel heel betrokken, de hele dag is er wel iemand bij (bij de kindjes maar ook op de volwassen afdeligen). En ik vroeg ook aan een collega of het bij de cultuur hoort dat ouders zo kalm blijven bij slecht nieuws, maar zij gaf juist aan dat familie meestal wel heel betrokken is en ook erg emotioneel kan zijn.
De vrijdag (een week geleden) was dus ook de laatste dag op de pediatrie: heel erg jammer om afscheid te gaan nemen van de afdeling en collega's die allemaal zo lief waren! Lieten me van allerlei Fillipijns eten proeven en ze waren ook heel geïnteresseerd in mij en onze cultuur en opleiding en dergelijke. Maar ik steek mijn hoofd nog wel eens om de hoek:)
Op woensdag en vrijdag vermaken we ons ook met boxlessen samen met onze taallerares Precious:) Heerlijk om even te sporten, al voelen we onze spieren wel na het boxen haha!
Op zaterdagochtend vorig weekend moesten we vroeg opstaan omdat we zouden gaan snorkelen rondom Apo island! We werden met een mooie boot naar drie duikplekken gebracht, waar we hebben rondgesnorkeld om van het prachtige koraal, de kleurrijke vissen en zelfs een paar zeeschildpadden te genieten :) (en helaas ook wat kwallenbeten op te lopen). En dat met een prachtig uitzicht op het eiland! We zijn helaas ondanks de waarschuwingen van onze huisgenoten en het regelmatig insmeren toch goed verbrand; een hele verraderlijke zon met die wind en het water! Maar goed, dat is inmiddels wel weer goed bijgetrokken, en het was het zeker waard! In de avond nog lekker een cocktail gedronken en een barretje in geweest waar ook wat van het ziekenhuis personeel te vinden was. Gezellig dus!
Op zondag zijn we met een van de huisgenoten naar de twin lakes geweest: twee prachtige meren op twintig minuten van Dumaguete met de bus en dan nog zo'n 13 kilometer achterop de brommer! We hebben een stuk langs de meren gelopen over een prachtig rotsachtig pad door de geweldige tropische natuur. Het deed me wel aan Oostenrijk denken, alleen dan met meer tropische natuur natuurlijk! En lekker pootje baden in de meren. Dat was genieten! Op de terugweg achterop de brommertjes hebben we genoten van het uitzicht en kwamen we allemaal Filipijnse kindjes tegen die enthousiast naar ons zwaaiden en breed lachten als we terug zwaaiden. Zo gek dat je hier zo 'speciaal' gevonden wordt! Daar hebben we nog niet echt aan kunnen wennen haha. Ook als we in Dumaguete lopen begroet jong en oud ons hartelijk en 'vechten' de tricycle chauffeurs over wie ons mee mag nemen! Ze toeteren naar ons, en lachen als we hen in het Filipijns begroeten. We worden nagekeken en soms worden er zelfs (gevraagd of ongevraagd) foto's van ons genomen.
Deze week zijn we allebei op Internal Medicine gestart. Marjolein op de spoedeisende hulp met de arts en ik op de afdeling. Ook hier zijn de collega's echt super lief en geïnteresseerd! Heel erg fijn :) en ze willen je van alles leren. De werkstructuur van de afdeling is eigenlijk hetzelfde als op pediatrie, wat wel fijn is want nu zit ik er in ieder geval al een beetje in! Alleen zijn het nu natuurlijk volwassenen, met andere ziektebeelden. Helaas kan ik ook hier de doktershandschriften niet lezen, anders had ik me tenminste wat kunnen verdiepen in de patiënten, ziektebeelden en klachten. Jammer ook dat het erg rustig is geweest; zeker de laatste dagen. Echt maar weinig kunnen doen behalve een paar medicatierondes en wat andere kleine dingen (zoals bloedglucose bepalen of bloeddruk meten). De familie is de hele dag aanwezig en doet bijna alle zorg verder zelf: wassen, katheterzakken legen, helpen bij de toiletgang, medicatie verzorgen enzovoort. Volgende week ga ik naar de dialyseafdeling, dus heel benieuwd of daar wat meer te doen is!
Verder hebben we woensdag weer geboxt en gisteren (donderdag) van een heerlijke massage genoten (ongelofelijk hoe goedkoop hier, 260 pesos, dus zo'n 5 euro voor een massage van een vol uur met thee en koekjes achteraf!) en zijn we bij ons huisgenootje in het ziekenhuis op bezoek geweest.
Nu zijn we net aangekomen bij alweer onze laatste weekendtrip; voodoo island Siquijor!! Hier blijven we tot zondag. Toen we aankwamen was het al donker, dus een grote verrassing morgen hoe alles er uit gaat zien! We hebben nog lekker wat gegeten in een super leuk tentje met toffe live muziek en zo lekker slapen (hopelijk dan met deze hitte) in de hostelkamer: allebei in het bovenste bed van een stapelbed in een 14-persoonskamer. Maar we zijn nu nog de enige hier (de rest zal wel aan het feesten zijn want er staan wel wat spullen).
De tijd gaat echt zo snel! Maar we genieten zo ontzettend van de prachtige Filipijnen, het heerlijke eten en de lieve mensen.
Foto's volgen wel weer als we weer thuis (in Dumaguete) zijn :)
Heel veel groetjes, knuffels en liefs, Meike!
Nou, nou wat een verhaal weer. Wat dat betreft is het goed dat je het overdag niet zo druk hebt, dan kun je je 's avonds hierop uitleven, tenzij er andere leuke dingen op het programma staan en dat is nog al eens aan de orde. We hebben het idee dat jullie met volle teugen genieten. Fijn.
Leuk vonden we ook je opmerking: als we weer thuis zijn (in Dumaguete). Het voelt dus goed daar. Wat een verschillen trouwens in de gezondheidszorg, als je in sommige (misschien veel) gevallen al van zorg kunt spreken. Heel interessant ook dat je in de weekeinden een aantal bijzonderheden in de omgeving kunt bezoeken. Nog een goede (inderdaad Goede) week en dan is het afscheid nemen en volgt het avontuurlij-kere deel van je reis. We wensen je nog een mooie week daar
en een goede reis verder.
Groetjes , oma/ opa
Ik kom op je blog terecht omdat ik even aan het googelen was over Damaguette. Ik zit nu op Sumilon Island vlak voor de kust van Oslob en we willen morgen de overstap maken richting Damaguette om van daaruit mooie resorts te bezoeken. Ik blog daar namelijk over op mijn website. Heb jij leuke tips voor ons en hoe waren de eilanden APO en Siquijor? Ik heb ook gehoord dat je in Bais City dolfijnen kunt spotten. Mocht je nog tips hebben zet maar op de mail! Groetjes, Kasia & Vincent
En dan nu al weer de laatste week in Dumaguete. Geniet er nog maar goed van. Want daarna gaan de rugzakken gevuld op de rug en zullen de wandelschoenen zich moeten bewijzen net als jullie benen en rug. Succes met die voorbereidingen en vast een goede reis toegewenst.......
Xxxxxxxxxxx voorzichtig en veel mooie momenten toe gewenst!
En bedankt voor dit mooie verslag met de antwoorden op onze vragen.
Fijn om zo jullie ervaringen te kunne lezen. Jullie doen flink wat indrukken op. Een flinke levenservaring. Heel veel plezier nog en geniet ervan.
Groetjes vanuit een zonnig Veghel, Frans.